Via prentenboeken kunnen kinderen onze prachtige aarde, de natuur en haar bewoners ontdekken. In mijn collectie prentenboeken bevinden zich diverse exemplaren die vertellen over het leven in vrijwel alle uithoeken van de aarde: over de pinguïns op Zuidpool, over de kangoeroes in Australië en over de wilde dieren op de savanne of in de regenwouden, maar ik had nog geen prentenboek dat vertelt over het leven in de woestijn. Tot nu althans, want bij uitgeverij Veltman is een superleuk prentenboek verschenen dat zich volledig afspeelt in de woestijn: "Keet Kameel voelt zich helemaal oké!" van Wendy Meddour, met schitterende illustraties van Carmen Saldaña.
De hoofdrol in dit grappige prentenboek is weggelegd voor Keet Kameel. Keet Kameel is dol op de zon en terwijl Springmuis en Hagedis zich beklagen over de warmte, beweert Keet Kameel dat het prima met haar gaat in de hitte van de woestijn. Ze is immers een woestijndier. Ondertussen likt Keet wel aan een rots, wat volgends Hagedis een teken is dat Keet zich niet goed voelt. Wanneer er een zandstorm komt, is Keet Kameel niet in staat weg te rennen en wordt ze bedolven onder het zand. Nadat haar vriendjes haar hebben uitgegraven, beweert Keet hijgend dat alles oké is. Hagedis en Springmuis maken zich echter zorgen over Keet, Ze ziet er stoffig uit en haar bult is zelfs gekrompen. Pas als Struisvogel zich bij de vriendjes voegt en zegt dat ze zich belabberd voelt, durft Keet eindelijk toe te geven hoe ze zich echt voelt. Ze voelt zich slecht!
Misschien is je iets opgevallen terwijl je dit blog aan het lezen was en naar de kaft van het boek keek. Keet Kameel heeft maar één bult. In het Nederlands duiden we één-bultige kameelachtige aan met het woord dromedaris. Het woord kameel gebruiken we voor kameelachtigen met twee bulten. Om het nog ingewikkelder te maken, zeggen we dat zowel de kameel als de dromedaris kameelachtigen zijn, maar de dromedaris is dan weer geen kameel. In het Nederlands maken we dus een duidelijk onderscheid tussen de twee diersoorten en gebruiken ze voor elke soort een aparte naam. Een dier met één bult is een dromedaris en een dier met twee bulten is een kameel. Keet Kameel is dus helemaal geen kameel, maar een dromedaris. Een dromedaris is overigens ook slanker gebouwd, heeft langere poten en een kortere vacht dan een kameel.
In het Nederlands gebruiken we dus twee verschillende woorden, maar in veel talen wordt dit onderscheid niet gemaakt. In het Engels kan het woord camel zowel verwijzen naar de dromedaris (dromedary) als de kameel (bactrian camel). En je raadt het vast al: dit prentenboek is vertaald uit het Engels.
Maakt deze onjuistheid het prentenboek minder leuk of aansprekend? Nee, totaal niet is mijn mening en laten we eerlijk zijn: Keet Kameel bekt een stuk lekkerder dan Doris Dromedaris. In heel veel prentenboeken komen feitelijke onjuistheden voor en dat is niet erg. Als je je bewust bent van het feit dat Keet een dromedaris is en geen kameel, kun je ook kiezen hoe je dit wilt aanpakken in de klas. Je kunt het verhaal het verhaal laten, maar je moet niet vreemd op kijken als de kleine Freek Vonkjes in je groep, je op dit "foutje" wijzen. Ik zou de kinderen vertellen dat Keet een dromedaris is en dat een dromedaris een kameelachtige is. Kameel is toevallig haar achternaam. Je kunt het woord kameel natuurlijk ook weglaten en het tijdens het voorlezen vervangen voor het woord dromedaris of het woord kameelachtige. Een lesje over de verschillende tussen een kameel en een dromedaris ligt natuurlijk voor de hand wanneer je dit boek behandelt in je klas. Kun je meteen vertellen dat in de bulten geen water wordt opgeslagen, maar vet, dat dient als voedselvoorraad.
Naast Keet maken we in dit prentenboek ook kennis met een paar andere woestijnbewoners: Springmuis, Hagedis en Struisvogel. We zien op de prenten de uitgestrekte gele woestijn met haar zandduinen en zandstormen, maar op de laatste pagina zien een schitterende prent van een oase, met een waterpoel, palmbomen en bloeiende cactussen. De kinderen leren wat een woestijn is en de woordenschat zal zeker gestimuleerd worden. Bovendien geeft Wendy Meddour in dit prentenboek op humoristische wijze en zonder belerend te zijn, toch een belangrijke levensles mee aan de kinderen: het is oké om te zeggen hoe het echt met je gaat. (En daar kunnen veel leerkrachten ook iets van leren denk ik.)
Reactie plaatsen
Reacties