De eerste vermelding van het Sinterklaasfeest stamt uit 1360. Sint-Nicolaas was bisschop van Myra (dat in het huidige Turkije ligt) en werd vereerd als beschermheer van onder andere ongehuwde meisjes, zeelieden en studenten. Ook zou Sint-Nicolaas diverse wonderen verricht hebben, zoals het weer tot leven wekken van drie levenloze jongens. Volgens de eerste overleveringen, kregen kinderen voedsel, schoenen en andere geschenken op 6 december. Het eerste schoentje werd gezet op 5 december 1427 in het Utrechtse Sint-Nicolaaskerk. De arme kinderen mochten hun schoen zetten in de kerk, waarna deze werden gevuld door de rijkere stadsgenoten. Dit tafereel is door de Jan Steen vastgelegd op zijn schilderij Sint-Nicolaasfeest.
Tot 1850 was Sinterklaas een figuur zonder gezicht. In de verhalen die over hem vertelt werden, reed Sinterklaas op zijn paard over de daken heen om cadeautjes uit te delen. Dit veranderde toen de Amsterdamse schoolmeester Jan Schenkman het allereerste kinderboek over Sinterkaas publiceerde. Op zijn prenten beeldde hij Sinterklaas af als een bisschop met een rode mijter, een rode mantel, een gouden bisschopsstaf en een bruin paard. Hij begint zijn vertelling met de intocht van Sinterklaas, die op een stoomboot vanuit Spanje komen. De stoomboot was rond 1850 het symbool van maatschappelijke vooruitgang. Hoogstwaarschijnlijk komt de Sint uit Spanje varen door foutje. Na zijn dood is Sint-Nicolaas namelijk herbegraven in Bari, dat in het huidige Italië ligt, maar destijds werd overheerst door de Spanjaarden. Jan Schenkman voegde ook de knechten toe aan het verhaal van Sinterklaas. Het woord knecht was destijds een doodgewoon woord dat werd gebruikt voor werknemers in fabrieken. Sindsdien wordt Sinterklaas gevierd met de voor nu herkenbare symbolen zoals de stoomboot en natuurlijk de Pieten.
Maar net als destijds, is het Sinterklaasfeest nog steeds aan verandering onderhevig door maatschappelijke veranderingen. Ik zal heus niet de enige juf zijn die een behoorlijke hoeveelheid prentenboeken heeft liggen over Sinterklaas, die inmiddels niet meer voorgelezen kunnen worden in de klas, omdat de prenten in de boeken niet meer voldoen aan de huidige kijk op het Sinterklaasfeest. Daarom is het ontzettend fijn dat er jaarlijks nieuwe boeken uitkomen over het Sinterklaasfeest. Eén van die boeken is 'De Pinguïnsint en andere dierenklazen' van Edward van de Vendel en Saskia Halfmouw, dat recent verscheen bij uitgeverij Querido.
Edward van de Vendel stond ooit als leerkracht voor de klas en was zelfs directeur van een school die hij zelf mede oprichtte. Nu is hij een bekroond kinderboekenschrijver, Van Vendel kiest voor een verrassende invalshoek: Sinterklaas is geen mens, maar er zijn diverse dierenklazen, die allemaal op hun eigen grappige wijze het Sinterklaasfeest vieren. Zo maken we kennis met de Neushoornsint die per ongeluk de neushoornkinderen die op zijn schoot zitten lanceert; de Sinterhond die vecht met de Katsint; Ekstersint, die stiekem 's nachts uit stelen gaat en de Pinguïnsint die de zon veel te warm vindt en daarom besluit om te stoppen met zijn werk als Sinterklaas.
Edward Van de Vendel schreef voor 'De Pinguïnsint en andere dierenklazen' negen hilarische verhalen op rijm, die prachtig en kleurrijk geïllustreerd zijn door Saskia Halfmouw. Het boek is geschikt voor leerlingen in de middenbouw, die zeker hardop zullen lachen om de grappige verhalen in dit boek. En volwassenen ook, want de dieren in dit boek gedragen zich niet bepaald politiek correct. Een leuk boek dus om op te nemen in schoolbibliotheek, om voor te lezen in de klas of cadeau te geven aan iemand die humor wel kan waarderen.
