Vuurtorenbeer woont op een klein eilandje en is de baas van de vuurtoren. Elke avond steekt hij de vuurtoren aan, terwijl hij zijn dagen vult met zwemmen, surfen, het zoeken naar schelpen en spelen met zijn vriend Marius. Vuurtorenbeer is een blije en tevreden beer, die elke dag intens geniet van zijn bescheiden leven op het eilandje.
Eens in de zes weken komt de postboot spullen en de kranten brengen van de afgelopen weken. Wanneer Vuurtorenbeer in de kranten de avontuurlijke verhalen leest van Avonturenbeer, krijgt hij een andere kijk op zijn leven. Terwijl hij elke dag op een klein eilandje zit, vecht Avonturenbeer met een driekoppig sneeuwmonster, zoekt hij naar de schat van de Bloeddorstige Blauwbil-bavianen of ontmantelt hij een onderaards trollenbastion. Vuurtorenbeer realiseert zich dat zijn kleine strandje, niet te vergelijken is met de prairie van Pitnokkel, waar Avonturenbeer wilde paarden temde en de schitterlichtjes op het water, zijn toch een stuk minder glanzend dan de diamanten van Sjahoem, die Avonturenbeer moest terugstelen uit een donkere grot.
Vuurtorenbeer is opeens niet meer zo blij en tevreden. Hij wil niet eens meer spelen met zijn beste vriendje Marius en als hij een mooie schelp op het strand ziet liggen, schopt hij deze boos de zee in. Avonturenbeer, die heeft pas een spannend leven!
Maar dan, op een avond, steekt een hevige orkaan op. Vuurtorenbeer springt overeind om zijn vuurtoren te ontsteken en hoort in de verte een stem om hulp roepen. Vuurtorenbeer bedenkt zich geen moment. Hij trekt zijn zuidwester aan en roeit met zijn bootje de woeste golven in, om de drenkeling te redden. En dat lukt! Het blijkt niemand ander te zijn dan zijn grote held: Avonturenbeer.
Vuurtorenbeer vindt het geweldig dat hij zijn held Avonturenbeer heeft gered, maar Avonturenbeer lijkt niet echt dankbaar te zijn. Hij bagatelliseert de storm. Voor hem was het maar een lentebriesje, hij deed maar alsof hij verdronk... Aangezien de postboot pas over zes weken komt, moet Avonturenbeer noodgedwongen op het eilandje van Vuurtorenbeer blijven. Terwijl Vuurtorenbeer zijn roeiboot repareert, voor het eten zorgt, de afwas doet en elke avond de vuurtoren ontsteekt, doet Avonturenbeer helemaal niks. Hij zit maar te zitten in de luie stoel van Vuurtorenbeer en vertelt keer op keer dezelfde verhalen over al zijn wonderlijke avonturen. En natuurlijk over hoe slim, handig en sterk hij is.
Avonturenbeer wil niet surfen op de hoge golven, want hij waterskiet liever op golven van lava in Weggiwagstan.. Hij wil geen vis vangen, want hij vangt alleen maar grote en gevaarlijke dingen, zoals een mega-alligator van wel twintig meter lang. Hij wil zelfs de vuurtoren niet aansteken, want hij beklimt liever achterste voren met één poot de Berimanjaro. Vuurtorenbeer begint zich te ergeren aan het gelanterfanter van Avonturenbeer en wanneer deze voor de zoveelste keer weigert een pootje te helpen, wordt Vuurtorenbeer boos. Avonturenbeer vlucht het schuurtje in en laat zich niet meer zien.
Wanneer Vuurtorenbeer en Marius bij het schuurtje gaan kijken, blijkt Avonturenbeer wederom een verhaal geschreven te hebben over zijn spannende avonturen voor de krant. Dit maal over een achtarmige driekoppige bloeddorstige duivel, die opdook uit de diepste diepten van de oceaan, die hij moest trotseren, terwijl hij - Avonturenbeer - een zielige beer in nood wilde redden.
Vuurtorenbeeld ontploft en en opeens doet Avonturenbeer alle dingen waar hij geen zin in had. Hij rent op de vlucht voor Vuurtorenbeer zelfs alle trappen van de vuurtoren op, maar moet uiteindelijk toch bekennen dat hij alle verhalen heeft verzonnen, omdat hij eigenlijk een hele angstige beer is, een bange poeperd zelfs, die het liefste thuis zit en de foto's bij zijn verhalen in de krant, eigenhandig in elkaar knutselt van karton. Die ene keer dat hij een echt bootje wilde gebruiken, ging het gruwelijk mis en dreef hij af op zee, net toen de orkaan kwam opzetten.
Wanneer de postboot eindelijk komt, zwaaien Vuurtorenbeer en Marius Avonturenbeer uit. Althans, dat denken ze. Avonturenbeer is niet op de boot gestapt en wil op het kleine eilandje blijven, samen met zijn twee nieuwe vriendjes, met wie hij nu wel gezellig in de zee wil zwemmen. Vuurtorenbeer en Avonturenbeer beseffen dat ze blij zijn met wie ze zijn en dat ze samen erg gelukkig zijn op het kleine eilandje.
Vuurtorenbeer is een ontzettend humoristisch verhaal, geschreven door Mathilde Stein. Het boek is zelfstandig te lezen door de betere lezers in groep 4, maar is ook ontzettend leuk om voor te lezen. De hoofdstukken in het boek zijn kort, maar er komen wel een aantal moeilijke woorden in het boek voor. Duidelijk is dat dit boek is geschreven om het leesplezier van jonge lezers aan te wakkeren en dat is zeker gelukt.
Thema's als tevreden zijn met wat je hebt en wie je bent, dromen over een ander leven en natuurlijk het belang van vriendschap, worden op een grappige en herkenbare manier belicht door Mathilde Stein, die vooral bekend is van het prentenboek Bang Mannetje, dat ze samen maakte met Mies van Hout. De grappige en kleurrijke illustraties zijn van Piet Grobler. Uitgeverij Lemniscaat heeft bij dit boek een uitgebreide lesbrief gemaakt. Tevens is het boek als luisterboek te horen via YouTube en OpenSpotify.
Meer lezen over dit boek? Klik op een van de links: